برای پزشان و بیمارانی که به تازگی با پسوریازیس آشنا شده اند، پذیریش این امر که تظاهرات قابل مشاهده بعضا متفاوت، می تواند همگی از یک روند یکسان حاصل شود، دشوار است.

پسوریازیس یک بیماری التهابی است و همواره قرمزی در آن وجود دارد. ضایعات معمولا برجسته و در اکثر موارد با حدود مشخص است یعنی مرز واضحی بین پسوریازیس و پوست سالم اطراف وجود دارد.

با وجود اینکه پسوریازیس می تواند به شکل یک ضایعه کوچک برجسته - پاپول - شروع شود، معمولا به پلاک برجسته وسیع تری تبدیل می شود. این ها به وسیله پوسته های نقره ای پوشیده شده اند مگر اینکه پوست در مجاورت پوست باشد (مثل چین های بدن که بسته بودن مانع از خشک شدن پوست و پوسته ریزی می شود). اکثر مواقع درجاتی از خارش وجود دارد (واژه پسوریازیس به معنای وضعیت خارش دار است) که می تواند از خفیف تا غیر قابل تحمل باشد.

بررسی بافت شناسی در پوست پسوریازیسی نشان می دهد که اپیدرم عمدتا به علت گسترس رو به پایین چین های اپیدرم، ضخیم می شود. سلول های لایه شاخی، هسته خود را حفظ می کنند - یافته ای که به آن پاراکراتوز گفته می شود لذا همچنان بافت زنده باقی می ماند و مویرگ های متسع و پیچ خورده که در پاپیلای درم دیده می شوند، به آن خون رسانی می کنند.

این تغییرات در اثر التهابی ناشی از انواع خاص گلبول سفید تجمع یافته در پوست، ایجاد می شود. این سلول ها عبارتند از: لنفوسیت T که عمدتا در درم وجود دارد و سلول های لکوسیت نوتروفیل با هسته چند شکلی که اگر به اندازه کافی، وجود داشته باشد پوسچول ایجاد می کند و به صورت میکروآبسه در بافت شناسی قابل رویت است. این احتمال وجود دارد که نفوذ لنفوسیت های T به قسمت فوقانی درم آغازگر این روند باشد. زیرا این سلول ها مواد مختلفی ( سیتوکاین ها و سایر مدیاتورهای التهابی) تولید می کنند که عامل سایر تغییرات است. سلول های نابالغ موجود در اپی درم، منبع مهمی برای سایر مولکول ها هستند که این روند را حفظ می کنند.