باد سرخ عبارت است از عفونت باکتریایی حاد درم و شاید چربی زیر جلدی فوقانی که به طور معمول ناشی از استرپتوکو پیوژن است. سلولیت، التهاب بافت های زیرجلدی است که اغلب ناشی از استرپتوکوک پیوژن است ولی می تواند به وسیله سایر باکتری ها، گاهی قارچ های عمقی و علل غیر عفونی ایجاد شود.

در هر دو بیماری، قرمزی، دردناک بودن، تورم و گرمی وجود دارد؛ از آنجا که باد سرخ سطحی تر است، لبه های مشخص تری دارد که اغلب قابل لمس است. با توجه به اینکه باد سرخ می تواند به طور عمقی گسترش یابد و سلولیت به صورت سطحی گسترش می یابد، هر دو روند با هم هم پوشانی دارند. باد سرخ کلاسیک یک بیماری قابل تشخیص است و تقریبا همیشه در اثر استرپتوکوک بتاهمولیتیک ایجاد می شود.

آیا سلولیت و باد سرخ باید همواره در بیمارستان تحت درمان قرار بگیرند؟ در غیر این صورت در سطح خدمات اولیه، رویکرد باید چگونه باشد؟

شرایط متعددی وجود دارد که شروع درمان در سطح خدمات اولیه برای نواحی محدود سلولیت یا باد سرخ منطقی است. درمان برای فرد بالغی که به پنی سیلین حساسیت ندارد باید آموکسی سیلین 500 میلی گرم هر 8 ساعت به علاوه فلوکلوگزاسیلین 500 میلی گرم هر 6 ساعت باشد. در صورت حساسیت، کلاریترومایسین 250 میلی گرم 2 بار در روز یا کلیندامایسین 150 میلی گرم هر 6 ساعت باید کافی باشد. بیمار حتما باید پس از 24 ساعت، مجدد بررسی شود. در صورت عدم بهبودی، برای درمان غیر خوراکی باید به سطح خدمات ثانویه منتقل شود. در صورت بهبودی، درمان را برای حداقل 7 روز باید ادامه داد.

شرایطی که بهترین اقدام در آن، ارجاع فوری به بیمارستان است عبارتند از: در صورتی که سلولیت / باد سرخ:

گسترده است. بسیار دردناک است. به شکل پورپورا و یا مواج است. چشم را درگیر کرده است. با آسیب نافذ یا گاز گرفتگی همراه است. در اندامی ایجاد شده که سابقا فلبیت کرده بوده، لنفادم دارد یا نقص شریانی دارد. سلامت عمومی بیمار نیز باید مورد توجه باشد. برای مثال در صورتی که بیمار: سپتیک است و فشار خون پایین دارد. دیابت دارد. ضعف ایمنی دارد. آبله مرغان دارد. بیماری سلول داسی شکل دارد. نوزاد یا بسیار مسن است. از مواد داخل وریدی استفاده می کند.