عبارت است از واکنشی که در هر نوبت از مصرف داروی مولد اتفاق می افتد و در محل واکنش قبلی ظاهر می شود. معمولا به صورت یک پلاک مدور، قرمز یا بنفش رنگ نازک است که می تواند تاولی شود. پس از محو شدن، به دنبال التهاب، از خود هیپرپیگمانتاسیون به جای می گذارد که تا دوره بعدی بیماری باقی می ماند واکنش می تواند در هر قسمتی از پوستی از جمله گلنس پنیس ایجاد شود که در واقع ممکن است یکی از محل های شایع نیز باشد.

در انگلستان، پاراستامول شایع ترین داروی مشکل زاست که بدون نسخه تجویز می گردد و این اهمیت نیاز به پرسش دقیق در مورد داروهای روی پیشخوان (بدون نسخه) را نشان می دهد.

واکنش دارویی را چگونه باید درمان کرد؟

درمان علامتی با توجه به نوع واکنش دیده شده متفاوت است. با این حال رویکرد واضح عبارت است از مشخص کردن علت و قطع دارویی که عامل آن شده است. ارزیابی کلی بیمار و دخالت دادن خود بیمار در روند تصمیم گیری، برای برقراری موازنه بین مشکل ناشی از واکنش، نیاز به دارو و در دسترس بودن راه حل جایگزین، ضروری است. آزمون های قابل اعتمادی برای مشخص کردن داروی خاص وجود ندارد بنابراین باید به سابقه واکنش و هر گونه مصرف داروهای جدید دقت کرد.

آیا می توان بیماران را حساسیت زدایی کرد؟

بعضی مواقع حساسیت زدایی ممکن و ضروری است که باید تحت نظارت متخصصین انجام شود. تنها زمانی این روش به کار می رود که داروهای ضروری بدون هیچ گونه جایگزینی مطرح باشند. این موارد دارویی نادر، عبارتند از: ضد تشنج ها و درمان های ضد سل.

درمان آنافیلاکسی چیست؟

آنافیلاکسی یک اورژانس پزشکی است بنابراین اصول اولیه حمایت حیاتی باید اجرا شود، از آن جمله حفظ راه هوایی است. در موارد ادم شدید حلق، ممکن است نیاز به تراکئوستومی باشد.

آدرنالین باید یا به صورت زیرجلدی یا داخل عضلانی تجویز شود و در صورت لزوم تکرار شود. شایع ترین آنتی هیستامینی که توصیه می شود، کلرفنیرامین است که باید به صورت تزریق آهسته داخل وریدی به میزان 10 تا 20 میلی گرم در طول یک دقیقه انجام شود. می توان در ابتدا 10 میلی لیتر خون به داخل سرنگ کشید تا تزریق آهسته را تسهیل کند. همچنین باید کورتیکواستروئید به شکل 100 میلی گرم هیدروکوتیزون به صورت داخل وریدی بعد از سایر داروها تجویز شود. این دارو هیچ تاثیر فوری ندارد زیرا شروع اثر آن پس از چند ساعت است و در موارد شدید برای پیشگیری از وخیم تر شدن وضعیت، داده می شود.

بیماران باید به مدت 6 ساعت بعد از تثبیت حال عمومی تحت نظر باشند. در بیمارانی که در معرض خطر حملات بیشتر هستند باید آدرنالین برای خود تجویزی در اختیارشان قرار گیرد و همچنین یک دمنده سالبوتامول در دسترس داشته باشند.