بسیاری از اختلالات پوستی می تواند در دیابت اتفاق بیفتد ولی بیشتر آن ها بدون علامت هستند و احتمالا به آن ها توجه نمی شود، مگر اینکه به دنبال آن باشیم. گفته می شود که درموپاتی دیابتی در 50% از موارد دیابت نوع یک، اتفاق می افتد ولی به ندرت تشخیص داده می شود. بعضی از تغییرات پوستی (مانند نکروبیوزیس لیپوئیدیکا) شک بالایی را به دیابت شیرین فعلی یا آینده بر می انگیزد؛ با این حال اکثر تغییرات، ویژگی بسیار کمتر دارند (مانند عفونت کاندیدیایی).

نکروبیوزیس لیپوئیدیکا در کمتر از یک درصد از افراد دیابتی اتفاق می افتد ولی 50% از افراد مبتلا به NL، به دیابت مبتلا هستند یا خواهند شد. شایع ترین محل ضایعات بر روی قدام ساق ها است ولی می تواند در بسیاری از محل های دیگر هم روی دهد. ضایعات متورم، اغلب به رنگ قهوه ای مایل به بنفش همراه با مرکز فرو رفته، براق و زرد است که اغلب بر روی آن عروق خونی تلانژکتانیک دیده می شود. زخم شدگی یک عارضه شایع است.

درماتوپاتی دیابتی معمولا بر روی قدام ساق ها، ساعدها، ران ها و برجستگی های استخوانی روی می دهد. ضایعات اولیه به شکل پاپول های قرمز تیره هستند که به تدریج مسطح می شوند و به شکل یک پوسته در می آیند که پس از محو شدن یک محل قهوه ای و مختصری آتروفی شده باقی می گذارند. یکی از مواردی که به ندرت از آن شکایت می شود، کایروآرتروپاتی در دیابت نوع یک است که در آن ضخیم شدن منتشر پوست و مفاصل دست ها روی می دهد. این امر منحصر به علامت مثبت دعا کردن می شود. به این صورت که فرد نمی تواند انگشتان یک دستش را در مقابل انگشتان دست دیگر به طور صاف قرار دهد. اسکلرودرمی یکی در چندین بیماری دیگری است که منجر به تغییرات مشابه می شود. تاول دیابتی ناشایع است و از یک پوست به ظاهر سالم در اندام تحتانی یا روی پاها ایجاد می شود.

به غیر از کنترل مناسب قند خون، آیا درمان های خاص دیگری برای نکروبیوزیس لیپوئیدیکا وجود دارد؟

درمان های بسیاری برای نکروبیوزیس لیپوئیدیکا امتحان شده ولی موفقیت زیادی در بر نداشته است. یک استروئید موضعی قوی ممکن است اثر مفیدی بر لبه های رو به گسترش داشته باشد، در غیر اینصورت می توان تزریق استروئید داخل ضایعه را امتحان کرد.