دوره کمون هپاتیت C، 15 تا 160 روز. علایم بالینی هپاتیت C نیز همان علایم ابتدایی هپاتیت حاد ویروسی مانند بی اشتهایی، تهوع، استفراغ، خستگی، احساس نا خوشی، درد مفاصل و عضلات سردرد، ترس از نور، گلو درد، سرفه و زکام هستند که 1 تا 2 هفته قبل از شروع زردی بروز می کنند.

اغلب در کودکان، علایمی دیده نمی شود. اگرچه علایم هپاتیت C در شروع بیماری خفیف تر است، در اکثر موارد موجب بروز بیماری مزمن کبدی می شود.

افرادی که قبل از سال ۱۹۹۲ سابقه ی انتقال خون داشتهاند و افراد مبتلا به اختلال انعقادی خون، مانند هموفیلی و کسانی که قبل از سال ۱۹۸۷، عواملی انعقادی دریافت کردهاند و کودکان مبتلا به نارسایی کلیه که به دیالیز نیاز دارند. در خطر ابتلا به هپاتیت C هستند.

نکته: هپاتیت C واکسن ندارد. افرادی که در خطر این نوع هپاتیت هستند باید به طور منظم از نظر ابتلا به آن کنترل شوند و افراد مبتلا به هپاتیت C باید به دقت از نظر علایم هپاتیت مزمن و نارسایی کبد مورد پایش قرار گیرند.

هپاتیت C چگونه تشخیص داده می شود؟

آنتی بادی (پادتن) هپاتیت C، ممکن است بر خلاف آنتی بادی هپاتیت A و B در خون مبتلایان به هپاتیت C یافت نشود زیرا HCV می تواند در بدن مخفی شود. تشخیصی اختصاصی هپاتیت C از نظر سرولوژیک، با ردیابی anti-HCV در سرم صورت می گیرد. از این رو در موارد مشکوک به عفونت با HCV باید از آزمایشی های عملکرد کبد مثل ALT (آلانین آمینو ترانسفراز) و AST (آسپارتات آمینو ترانسفراز) استفاده کرد. هر چه میزان این آنزیمها در خون بالاتر باشد، شدت بیشتر التهاب کبدی اثبات می شود. اندازه گیری بیلی روبین خون نیز به تشخیص کمک می کند 9 Nს بودلی ان، نشان دهندهی کاهشی توانایی کبد برای پاکسازی این ماده از خون است.

گاهی برای تشخیص قطعی باید از نمونه برداری (بیوپسی) کبد استفاده کرد. بیوپسی کبد، تنها راه تشخیصی قطعی هپاتیت C است و به تشخیصی سایر بیماریهای کبدی (مانند سرطان کبد) نیز کمک می کند. برای انجام نمونه برداری کبد، سوزن نازک مخصوصی داخلی کبد می شود و نمونه تهیه شده، در زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار می گیرد. برای نمونه برداری از کبد، ابتدا محلی انجام بیوپسی، با داروی بی حسی موضعی بی حسی می شود.

نمونه برداری از کبد، فقط چند دقیقه طولی می کشد و پس از ان بیمار باید ۴ تا ۸ ساعت بی حرکت دراز بکشد تا خونریزی کبد روی ندهد.