از دست دادن خون در کودکان نیز می تواند موجب کم خونی شود. از دست دادن خون ممکن است در اثر خونریزی شدید ناشی از آسیب ها و حوادث مختلف، عمل جراحی، خونریزی روده، پریودهای همراه با خونریزی شدید، یا وجود مشکلی در مکانیسم انعقاد خون روی دهد. هریک از این عواملی، نیاز بدن به آهن را نیز افزایش میدهند زیرا وجود آهن برای ساخته شدن گلبول های قرمز جدید ضرورت دارد.

شایع ترین علامت تمام انواع کم خونی، رنگپریدگی پوست همراه با کم شدن رنگ صورتی لبها و لایه مخاطی پلکها و بستر ناخنها است.

سایر علایم شایع کم خونی در کودکان عبارتند از: تحریکپذیری، خستگی، گیجی، گیجی و افزایش ضربان قلب.

برحسب اختلالی ایجاد کننده کم خونی، ممکن است سایر علایم و نشانههای کمخونی مانند یرقان، تغییر رنگ ادرار به رنگ چای، کبودشدگی پوست یا خونریزی، و بزرگی طحالی یا کبد ایجاد شوند. در شیرخواران و کودکان پیش دبستانی، کمخونی فقر آهن میتواند موجب تأخیر در تکامل و اختلالات رفتاری (مانند وجود مشکلی در تعامل اجتماعی و بی توجهی نسبت به کارهای شخصی) شود.

تشخیص کم خونی در کودکان معمولاً به وسیله آزمایش شمارشی کامل خون (CBC) صورت می گیرد که در آن، تعداد گلبولهای قرمز، کمتر از طبیعی است. آزمایش نمونه خون محیطی، مقدار آهن خون، الکتروفورز هموگلوبین برای تشخیص آنمی سلول داسیشکلی یا تالاسمی و آزمایش مکشی مغز استخوان برای تشخیص طبیعی بودن یا نبودن تولید گلبولهای قرمز در مغز استخوان و ردیا تأیید وجود سرطان خون (لوکمی) نیز از سایر آزمایشی های مورد استفاده به شمار می آیند.

درمان کمخونی به وسیله پزشک و برحسب عاملی ایجاد آن انجام می شود. در صورت کمخونی فقر آهن، باید بیماری به تجویز داروهای حاوی آهن و نیز غذاهای دارای آهن زیاد و محدود کردن مصرف شیر درمان شود. در کم خونی های ناشی از اسید فولیک و ویتامین B12 باید از مکمل های این ویتامین ها استفاده کرد. درمان انواع شدیدتر یا مزمن کمخونی کودکان نیز به عاملی ایجاد آنها بستگی دارد. در بعضی موارد، تزریق خون ضرورت مییابد. بعضی از کودکان دچار کم خونی به درمان دارویی یا برداشتن طحال به وسیله عمل جراحی نیاز دارند تا از تخریب بیش از حد سریع گلبولهای قرمز یا برداشته شدن آنها از جریان خون پیشگیری شود.

در بعضی موارد کم خونی، استفاده از آنتیبیوتیک برای مبارزه با عفونت یا تجویز داروهای محرک مغز استخوان برای ساختن گلبول های قرمز بیشتر ضرورت دارد. پیوند مغز استخوان در بعضی از موارد شدید کم خونی سلولی داسیشکل، تالاسمی و کمخونی آپلاستیک توصیه می شود که برای این کار، مقداری از سلولهای مغز استخوان از فرد اهداکننده دریافت و به داخلی سیاهرگ کودک تزریق می شود. این سلولی ها به وسیله جریان خون به مغز استخوان کودک می روند و در آنجا شروع به تولید گلبولهای قرمز جدید می کنند.