همچنان که ذکر کردیم یکی از هدف های کلی برنامه درمانی تامین سلامت بهتر می باشد. برنامه درمانی علاوه بر بهبود و از بین بردن علائم بایستی سلامت و نیروی جسمی را افزایش داده، و از پیدایش عوارض دیررس جلوگیری کند. برای رسیدن به این اهداف بایستی قند خون را حتی الامکان برای مدت هر چه طولانی تر در حد نزدیک به طبیعی نگاه داریم. برنامه غذایی به دقت تنظیم و مراعات شود (یکی از روش های مهم دستیابی به این اهداف می باشد). پاراگراف های زیرین چگونگی صحت این مطلب را شرح می دهند.

میزان انسولینی که در فرد غیر دیابتی ترشح می شود در حدی است که قند خون را به طور طبیعی بین 140-60 میلی گرم در 100 سانتی متر مکعب خون تنظیم می کند. اما در دیابت وابسته به انسولین مساله کاملا متفاوت می باشد زیرا انسولین مورد نیاز از پانکراس ترشح نمی شود و بایستی با تزریقات روزانه تامین کنیم.

همچنین در دیابت غیر وابسته به انسولین که علی رغم ترشح انسولین در پانکراس باز به تزریق روزانه انسولین نیاز دارد نیز مساله متفاوت می باشد. در دیابت وابسته به انسولین با تزریق روزانه دزهای مورد نیاز فقدان انسولین پانکراس جبران می شود. دسترسی بدن به انسولین تزریق شده بستگی به این دارد که اثر آن چه وقت ظاهر گشته، کی به اوج رسیده و چه مدت دوام پیدا می کند. روی این اصل بایستی مقدار و ساعات دریافت غذا را نسبت به انسولین تزریقی شده تنظیم کرد. فقط در این صورت می توانید قند خون را برای مدت هر چه طولانی تر در حد طبیعی و یا نزدیک به طبیعی حفظ کنید.

کلید ایجاد هماهنگی بین غذای دریافتی و انسولین تزریق شده صرفا در برنامه غذایی دقیق و منظم قرار دارد. مربی غذایی شما را در رسیدن به این هدف یاری خواهد کرد. در صفحات بعدی تعریف برنامه غذایی و این که بنامه غذایی چگونه کار می کند شرح داده شده است.