میوه ای لذید، مفید، خوش طعم، مولدانرژی، سهل الهضم و مقوی است. که خشک و یا تازه آن بسیار مغذی می باشد، شاید قدمتی بیش از قدمت خلقت انسان بر روی زمین داشته باشد. فسیل هایی از قسمت های گوناگون ان مربوط به دوره گواترنروساپورتا و همراه با دندان الفاس پرسی ژینوسی یافته اند. نخستین شواهد وجود درخت انجیر به 5000 سال قبل از میلاد مسیح مربوط می گردد. اصل آن از سرزمین های آسیای جنوبغربی و کرانه های دریایی مدیترانه است و مردم از روزگاران باستان آن را می شناخته اند به طوری که در کتاب های بسیار کهن نویسندگان یونانی و رومی، از آن نام برده شده است.

مصری های قدیم و عبرانی ها در کتاب های خود از انجیر چه وحشی و چه اهلی نام برده اند. مصری ها آنرا تب و عبرانی ها به آن تناه گفته و عربی ها به ان تین می گویند.

فیکوس سنگوموروس انجیری از شمال آفریقاست که فراعنه از چوب آن جهت خود تابوت می ساختند و مومیایی شدگان را در آن جای می دادند. هومر شاعر معروف یونان در 2000 سال قبل از میلاد در ایلیاد از آن نام برده است.

آئوفراست و دیوسکوریت از انجیر وحشی و اهلی نام برده و در حکایات و داستان های رومی ها نیز به انجیر، که مربوط به روموس و روملوس می باشدو با انجیر تغذیه می شدند اشاره شده است.

فینیقی ها انجیر را به سواحل آفریقا و مدیترانه و جزایر قناری بردند.

اهمیت این میوه بدان پایه است که در قرآن مجید سوره ای به نام «تین» نام گذاری شده است. خداوند متعال به ان قسم یاد کرده است و در تورات به اثر شفابخش انجیر نیز اشاره شده است که پادشاهی به نام حزقیا در سال 704 قبل از میلا مسیح به علت ابتلاء به زخمی جانش در معرض خطر مرگ افتاده بود و یکی از پیامبران به نام اشعیای نبی او را با ضماد انجیر معالجه نمود.

بودائیان از میان شعائر و مقدسات خود، درخت انجیر را درختی مقدس به شمار می آورند، زیرا بودائیان معتقدند که بودا در زیر درخت انجیر به معرفت الهی دست یافت و در کتب تواریخ آمده است که، افلاطون به قدری به انجیر علاقه داشت و مورد مصرف قرار می داد که بعضی از مردم هم عصراو و پس از او، انجیر را دوست فیلسوفان نام نهادند، و سقراط حکیم انجیر را رساننده مواد نافع و دافع مواد ضد مغذی می دانست. جالینوس طبیب نیز رژیم مخصوص از انجیر را برای پهلوانان تجویز نمود. به پهلوانان روم و یونان باستان برای حفظ قدرت بدنی انجیر داده می شد.