ویتامین ها برای ادامه حیات ضروری می باشند آن ها با تنظیم سوخت و ساز بدن و کمک به فرآیند های بیوشیمیایی که انرژی حاصل از غذای گوارش شده را آزاد می کنند، در حفظ سلامت ما موثرند. هنگامی که ویتامین ها کشف شدند همه چیز روشن شد و این نتیجه به دست آمد که بدن انسان نیاز به تغذیه از موارد تازه و تا حد امکان متنوع دارد. ویتامین ها ناپایدارند و ذخیره یا کنسرو شدن در هوا و نور یا پخته شدن طولانی مدت را به سختی تحمل می کنند.

از سوی دیگر آن ها براثر تصفیه بیش از حد نیز از بین می روند اصطلاح ویتامین از کلمه آمین حیاتی گرفته شده، پس از آن، این نام به مجموعه عناصر مورد نیاز فعالیت های حیاتی که بدن نمی تواند آن ها را بسازد و بنابراین باید آن ها را از طریق تغذیه به دست بیاورد اطلاق شد.

فقدان ویتامین های مختلف باعث ایجاد ناراحتی ها و آسیب های خاصی می شود که برحسب نوع ویتامین متفاوت است ویتامین ها نمی توانند توسط بافت های بدن انسان از مواد ساده حد واسط ساخته شوند. برخی از ویتامین ها از پیش سازهای موجود در بدن ساخته می شوند و نیز بسیاری از گونه ها، برخی از ویتامین ها را می توانند بسازند به عنوان مثال، بیش تر گونه ها قادر به ساختن ویتامین C می باشند.

ویتامین ها را به صورت کلاسیک به 2 گروه بزرگ تقسیم می کنند

1- ویتامین هایی که در آب محلول هستند (مانند B، C) 2- ویتامین هایی که در چربی ها محلول هستند (مانند ویتامین های A، D، E ، K) نیازهای روزانه هر فرد در ارتباط با هر یک از ویتامین ها مقدار بسیار کمی است. ولی برای آن که شخص در سلامتی کامل به سر ببرد حضور این ویتامین ها در غذای روزانه حتی در مقدار بسیار کم نیز ضروری است زیرا بدن نمی توانند این ویتامین ها را خود بسازد و علاوه بر آن اکثر آن ها در بدن نیز ذخیره نمی شوند.

ویتامین ها، قبل از پی بردن به فرمول و نوع شیمیایی، براساس حروف الفبای لاتین و مدتی بعد، براساس توصیف عملکرد، نامگذاری شدند. در حال حاضر نامگذاری ویتامین ها با توجه به ساختمان شیمیایی آن ها انجام می شود. با وجود این، از اصطلاحات الفبایی مأنوس بیش تر استفاده می گردد.