• سلجین. از سلجین (الده پریل) به عنوان یک ترکیب الحاقی در کنار لوودوپا استفاده می شود. این دارو از تجزیه دوپامین طبیعی و دوپامین حاصل از لوودوپا جلوگیری می کند و این کار را با مهار فعالیت آنزیم مونوآمین اکسیداز-بی (MAO-B)- آنزیمی که به کار سوخت و ساز دوپامین در مغز مشغول است- انجام می دهد. قبلا گمان نمی کردند که این دارو بتواند پیشرفت بیماری را کند سازد، اما به نظر نمی رسد چنین چیزی صحت داشته باشد. در برخی از بیمارانی که این دارو را به همراه داروی مخدر میریدین (پتیدین یا دمرول) مصرف کرده اند، واکنش های سمی روی داده است.

• مهار کننده های کعت. دسته جدیدتری از داروها موسوم به مهارکننده های کعت (سی-اُ-ام-تی) با بلوک کردن آنزیم تجزیه کننده دوپامین اثر درمانی لوودوپا را طولانی تر می کنند. تولکاپون (تاسمار) یکی از مهار کننده های توانمند کعت است که به راحتی از سد خونی- مغزی عبور می کندو در کار آزمایی های بالینی میزان لوودوپای مورد نیاز 1 تا 25 درصد کاهش داده است. اما از آنجایی که در ارتباط این دارو با آسیب و نارسایی کبدی مشخص شده است، مصرف آن تنها محدود به افرادی است که به سایر درمان ها پاسخ نداده اند. انتاکاپون (کمتان) مهار کننده ضعیف تری است که می تواند به کنترل نوسانات پاسخ به لوودوپا در افراد مبتلا به پارکینسون کمک کند.

• آنتی کولینرژیک ها . قبل از ورود لوودوپا به عرضه درمان این داروها درمان، این داروها درمان اصلی در بیماری پارکینسون به شمار می رفتند به طور کلی اینها به کنترل رعشه در مراحل ابتدایی بیماری کمک می کنند. تأثیر درمانی آنها چندان زیاد نیست و گاهی اوقات فواید درمانی با عوارض جانبی آنها مثل خشکی دهان، تهوع، احتباس ادرار و یبوست شدید همسنگ و برابر است . آنتی کولنیرژیک ها می توانند باعث اختلالاتی در حافظه نیز بشوند، از جمله : کاهش حافظه، گیجی و توهم، داروهای آنتی کولنیرژیک مورد استفاده در درمان بیماری پارکینسون عبارتند از : تری هگزی فیندیل (آرتان) و بنزوتروپین (گوگنتین) ، آنتی هیستامین دیفن هیدرامین (بنادریل) و داروهای ضدافسردگی مانند آمی تریپتیلین (الا ویل) اثری بسیار شبیه به آنتی کولنیرژیک ها دارند و ممکن است از آنها در سالمندانی که قادر به تحمل آنتی کولنیرژیک ها نیستند استفاده شود.

• آمانتادین. این داروی ضد ویروس می تواند به افراد، در مراحل پیشرفته تر بیماری پارکنیسون کمک کند، به خصوص اگر مشکلاتی در رابطه با دیس کینزی (اختلال حرکتی) ناشی از لوودوپا داشته باشند. عوارض جانبی آمانتادین (سیمترل) عبارتنداز : ورم مچ پاها و پیدایش خال های ارغوانی شکل بر روی پوست.

اکثر افراد تا حدودی به دارو درمانی پاسخ می دهند. در عده ای از آنها علایم و نشانه ها تقریباً به طور کامل برطرف می شوند. اما پس از چند سال کنترل علایم و نشانه ها دچار نقصان شده و پاسخ به دارو ممکن است دستخوش تغییراتی شود.