جهت مقاصد علمی می توان مبتلایان به آمنوره را تحت سه گروه اصلی hypogonadotropic , hypergonadotropic, eugonadotropic تقسیم و درمان نمود. اما بایستی بر حسب علت آمنوره در هر فرد به طور مستقل تصمیم گیری و درمان نمود.

برای مثال برای القاء تخمک گذاری و حامله شدن در شخص مبتلا به سندرم کالمن ( آمنوره هیپوگونادوتروپیک) آگونیست های GnRH مؤثر بوده و کلومیفن بی تاثیر است.

اهداف کلی و اصلی درمان آمنوره عبارتند از :(1) تا حد امکان درمان و اصلاح عامل به وجود آورنده آمنوره .(2) کمک به رشد طبیعی قد و تکامل صفات جنسی ثانویه و جلوگیری از استئوپورز در بیماران هیپواستروژنیک با استفاده از استروژن (در بیماران با رحم همراه با پروژسترون). (3) در صورت امکان و لزوم برگرداندن قدرت باروری و(4) جلوگیری از بروز نئوپلازیها.

Amenorrhea Eugonadotropic

در این گروه تخمدانها فعال بوده و مقدار کافی استروژن و پروژسترون تولید کرده و بدلیل اثرات فیدبکی بر روی هیپوفیز باعث طبیعی بودن گونادوتروپین ها می شود. بنابراین ، لزومی به تجویز استروئیدهای جنسی در این بیماران نیست( مگر به دلایل دیگری) . این گروه از بیماران شامل آژنری مولرین ، پرده بکارت بدون سوراخ ، دیواره عرضی واژن ، سندرم آشرمن و برخی از اشکال هیپرآندروژنیسم می باشد:

1- آژنری مولرین: در این گروه هدف از درمان ، تامین و اصلاح واژن برای داشتن فعالیت جنسی بوده که از تکنیک های مختلفی استفاده می شود. اگر رحم فونکسیونل وجود داشته باشد، امکان حاملگی بعد از ترمیم نواقص آناتومیک وجود دارد. اندومتریوز در این بیماران از شیوع بیشتری برخوردار بوده و بایستی طبق روش کلاسیک با آن برخورد نمود. IVP و سونوگرافی لگن نیز بایستی انجام شود.

2- پرده بکارت بدون منفذ و دیواره عرضی واژن: این گروه با یک انسییزیون ساده بهبود می یابند.

3- سندرم آشرمن : از طریق هیسترسکوپی تحت دید مستقیم چسپندگیهای تا حد امکان باز شده و متعاقبا با هیستروسالپنژوگرافی تکمیل شده و بعد از آن یک سوندفولی اطفال داخل رحم قرار داده شده و کیسه آن پر می شود وبرای مدت 7 تا 10 روز در محل باقی می ماند. در طول این مدت آنتی بیوتیک ها وسیع الطیف و مسکن تجویز می شود. پس از آن سوند درآورده شده و استروژن و پروژسترون برای دو دوره سیکل قاعدگی تجویز می شود. حدود 80% بیماران با این درمان بهبود یافته و می توانند حامله شوند ولی در این حالت انسیدانس سقط، زایمان زودرس ، جفت سرراهی و چسپندگیهای غیر طبیعی جفت بالا بوده و بایستی مراقبت های لازم به عمل آید.

4- حالات هیپرآندروژنیسم : بر حسب علت و منشا افزایش آندروژن( تخمدان یا آدرنال ) بایستی طبق روش کلاسیک با آنها برخورد نمود