با توجه به نکات اشاره شده در بالا بعد از دچار شدن به آرتروز یکی از اصول درمان کم کردن فشار بر روی مفاصل است.

برای فهمیدن علت آرتروز تحقیقات زیادی انجام شده است. البته هنوز علت اصلی آرتروز مشخص نشده است ولی اطلاعات زیادی درباره تغییراتی که در غضروف مفصلی، غشای مفصلی، استخوان ها و رباط ها اتفاق می افتد در دسترس است. واسطه های شیمیایی که در التهاب مفصل نقش دارند و بعضی از موادی که بر روی سوخت و ساز سلولهای غضروف موثرند اکنون شناخته شده اند.

عوامل ارثی ممکن است در بروز آرتروز اولیه نقش داشته باشند. در آرتروز ثانویه مفصل بعلت فشار زیاد وارده برآن، مبتلا به آرتروز می شود. کسانی که چاق هستند ممکن است استعداد ابتلا به آرتروز هم داشته باشند و از طرفی اضافه وزن بخصوص برای زانوها بطور ثانویه نیز در پیشرفت آرتروز نقش دارد.

دانشمندان هنوز در پی این راز هستند که چرا بعضی افراد در سنین جوانی مبتلا به آرتروز می شوند و پیشرفت بیماری در آنها سریع است و بعضی دیگر تا سنین پیری نیز مبتلا به آرتروز نمی شوند و شدت بیماری در آنها خیلی کم است.

یک فرضیه می گوید که جنس غضروف در افراد مختلف فرق دارد، یعنی جنس غضروف در بعضی بهتر و در بعضی دیگر بدتر است و در کسانی که مبتلا به آرتروز می شوند ممکن است اختلالات شیمیایی خاصی در غضروف مفصلی موجود باشد که باعث شکنندگی و تخریب زودرس آن گردد.

یک فرضیه دیگر علت آرتروز را وجود اختلالات مکانیکی در مفاصل می داند که بطور مادرزادی وجود دارند. این اختلالات جزئی بوده و با روش های تشخیصی فعلی قابل شناسایی نیستند ولی به مرور زمان باعث آرتروز می شوند. البته همانگونه که در بالا گفته شد آرتروزهای ثانویه بدنبال ضربه یا اختلالات مادرزادی شدید (مانند در رفتگی مادرزادی مفصل ران) شناخته شده می باشند.

با توجه به دو فرضیه بالا می توان گفت هرگونه اختلال در یک مفصل ران چه بعلت عوامل ارثی یا اختلالات مکانیکی، آن مفصل را در معرض ابتلا به آرتروز قرار می دهد.