• در آرتروز زانو، مبتلا به تدریج خش و نازک می شود و استخوان اطراف آن به شکل ضخیم تر شدن واکنش نشان می دهد. استخوان واقع در لبه ی مفصل به سمت بیرون رشد می کند و اُستئوفیت ها را می سازد. رشد استخوان به سمت بیرون می تواند بر استخوان ران و استخوانی درشت نی و نیز بر کشکک زانو تأثیر بگذارد. سینوویوم کمی متورم می شود و ممکن است مایع زیادی تولیدی کند که به تورم مفصل می انجامد که اصطلاحاً آن را «آب آوردن زانو» می نامند. کپسول مفصلی و رباط ها به آهستگی ضخیم و چروک می شوند. به تدریج عضلات حرکت دهنده ی مفصل، ضعیف و نازک می شوندو یا تحلیل می روند. در نتیجه مفصل زانو ناپایدار می شودو قادر به تحمل وزن بدن نیست.

• آرتروز زانو روند آهسته ای دارد و ایجاد آن چندسال طول می کشد.در اکثر موارد فقط تغییرات خفیفی روی می دهد که بخشی از مفصل را گرفتار می کند ولی به ندرت تغییرات ایجاد شده شدیدتر و وسیع تر هستند.

در آرتروز شدید، غضروف به حدی نازک می شود که انتهاهای ضخیم شده ی استخوان ها را نمی پوشاند. در نتیجه، استخوان ها با یکدیگر تماس پیدا می کنند و شروع به ساییده شدن می کنند و از دست رفتن غضروف، ساییده شدن استخوان و رشد بیش از حد استخوان در قسمت لبه ها موجب تغییر شکل مفصل می شود و در اثر این تغییرات، استخوان ها از وضعیت عادی خود خارج می شوند و تغییر شکل می دهند.

• احتمال ایجاد آرتروز زانو با افزایش سن بیشتر می شود ولی آرتروز زانو در تمام افراد مسن روی نمی دهد و عوامل ژنتیکی در ایجاد آن بسیار اهمیت دارند.

• آرتروز زانو در زنان دو برابر شایع تر از مردان است و عمدتاً در زنان بالای 50 سال روی می دهد ولی ارتباط مستقیم آن با یائسگی اثبات نشده است. اغلب آرتروز زانو با آرتریت خفیف مفاصل انتهای انگشتان دست همراه است.

• ارتروز زانو در افراد دارای اضافه وزن، به ویژه زنان میان سال شایع است.

• استفاده ی طبعی از مفصل زانو و حتی ورزش (از جمله دویدن) در صورتی که به صورت بیش از حد انجام نشود به ارتروز زانو نمی انجامد. اما اسیب دیدگی زانو اغلب در سنین بالاتر موجب ارتروز می شود. از علل شایع آرتروز زانو، پارگی منیسک یا رباط ها در اثر آسیب ناشی از چرخش زانو است که در فوتبالیست ها زیاد روی می دهد. عمل جراحی برای برداشتن غضروف پاره شده (منیسککتومی) احتمال بروز آرتروز زانو را در چند سال بعد افزایش می دهد.

• آرتروز زانو موجب درد می شود و در زمان های خاص، به ویژه در هنگام صبح یا بعداز استراحت با سفتی همراه است. معمولاً چند دقیقه راه رفتن موجب کاهش سفتی مزبور می شود. بالا رفتن از پله ها می تواند موجب افزایش درد شود و معمولاً استراحت درد را کاهش می دهد. به ندرت (و تنها در موارد شدید) ممکن است درد زانو موجب بیدار شدن بیمار از خواب شبانه شود.

• درد زانو ممکن است متغیر باشد یعنی از روزها یا حتی به مدت چند ماه بهتر یا بدتر شود و علت این موضوع مشخص نیست. ممکن است انتهاهای عصبی نسبت به کاهش فشار جو که قبل از بارندگی روی می دهد واکنش نشان دهند و در نتیجه درد آرتروز در این زمان تشدید پیدا کند. • آرتروز زانو از طریق معاینه و به وسیله ی رادیوگرافی تشخیص داده می شود. غالباً در رادیوگرافی، فضای بین استخوان ها با نازک شدن غضروف کاهش پیدا می کند و اُستئوفیت ها دیده می شوند. به ندرت MRI زانو به تشخیص کمک می کند.

• به ندرت آرتروز زانو خود به خود بهتر می شود.

• ورزش منظمف پیشگیری از آسیب دیدگی زانو و حفظ وزن ایده آل موجب بهبود نشانه های آرتروز زانو می شوند.

• استفاده از داروهای ضد درد(مثل استامینوفن) و کرم های ضد التهاب (مثل کاپساییسین ) موجب تسکین درد و سفتی مفصل هستند. گاهی تزریق کورتون به اطراف و یا داخل مفصل زانو موجب تسکین درد به مدت چند ماه می شود.

• تزریق هیالورونان (سینویسکف هیالگان، دورالن) نیز به حفظ مایع سینوویال طبیعی مفصل کمک می کند.

نکته

• اکثر افراد مبتلا به آرتروز زانو هرگز به جراحی زانو نیاز پیدا نمی کنند.

• در تخریب شدید مفصل زانو، تعویض مفصل ضرورت می یابد.

• کاهش وزن (در افراد دچار اضافه وزن)، تمرین های ورزشی مخصوص عضلات چهار سر ران موجب کاهش درد زانو و بهبود تحرک بیمار می شوند. این عضلات در جلوی ران قرار گرفته اند و در افراد مبتلا به آرتروز زانو، به دلیل کاهش میزان دریافت عصب، دچار ضعف و تحلیل رفتگی می شوند.