همچنان که در قسمت های اول این راهنما ذکر کردیم هم افزایش و هم کاهش قند خون می تواند تغییراتی در رفتار بوجود آورند. مثلا کاهش قند خون ممکن است سبب تحریک پذیری، عصبانیت و خشم شود. اگر چه اثرات کاهش یا افزایش قند خون در روی رفتار از فردی به فرد دیگر متفاوت می باشد.

اما اغلب بیماران دیابتی جتی احساسات منفی خود را نیز به افزایش قند مربوط می دانند. این که احساس آنها ممکن است در رابطه با زندگی فامیلی، کار، اجتماع و یا دوستان دگرگون شود نادیده می گیرند. اگر این طور تصور شود که تمام احساسات به دیابت کنترل نشده مربوط می باشد، آن وقت نسبت به سایر شرایط زندگی نیز احساس درستی نخواهند داشت. یک چنین تصوری نه تنها برای بیمار سازنده نیست بلکه برای فامیل و دوستان بیمار نیز مایوس کننده است. زیرا احساس غرور و شعفی که مردم در ارتباط با هم پیدا می کنند از بین می رود.

البته دانستن این مساله مهم است که میزان قند خون می تواند در خلق و رفتار و احساس اثر گذارد. اما بایستی بین تغییر احساس و رفتار که ثانوی به قند خون است با آنچه که ثانوی به مسایل روزمره زندگی است تفاوت بگذاریم و آنها را از هم متمایز کنیم، در این صورت شما خواهید توانست بطور کامل و واقع بینانه ای با مردم بخصوص آنهایی که نسبت به درمان شما کمک می کنند، زندگی کنید.

اغلب بیماران دیابتی چنین تجربه کرده اند که استرس های روزمره زندگی در کاهش یا افزایش قند خونشان موثر می باشد. تحقیقات اخیر نشان می دهد که در اصل چنین امکانی وجود دارد. استرس های عاطفی روانی ناشی از هیجانات محیط کار یا خانه ممکن است در میزان قند خون نوساناتی ایجاد کرده و کنترل بیماری را مشکل نماید. مشاوره های فردی و استفاده از تکنیک های استراحت بخش ورزش اثرات استرس های روزمره را کم می کند.