معمولاً نواقص بینایی در کودکان سنین مدرسه وجود ندارد. آنها بازی می کنند، از نظر عصبی آرام اند و فقط به چیزهایی توجه می کنند که بتوانند آنها را بدون هیچ گونه تلاشی ببینند.

در مدرسه هنگامی که معلم چیزی را روی تابلو نشان می دهد و کودک نمی تواند ببیند دچار نا امیدی می شود و بر اثر آن احساس حقارت و نگرانی می کند. در نتیجه دائماً سعی می کند و فشار به چشمان خود می آورد که باعث ایجاد اشکالات تطابق می شود.

برای والدین کشف این مسئله که کودک نزدیک بین است و تشخیص چشم ضعیفتر کار مشکلی نیست. کافی است که از کودک در مورد اسباب بازیهایش ضمن جا به جا کردن آنها در فواصل مختلف سوال شود و یا اینکه از ورقه آزمایشی که در این کتاب موجود است استفاده کنید.

این امتحان در خانه راحت تر انجام می گیرد تا نزدیک شخص ناشناس کودک در خانه راحت تر است و در آرامش بیشتری به سر می برد و احساس امنیت می کند. حتی در کلاس، یک استاد نا اگاه نی تواند ریشه مشکلات و فشارهایی باشد که به کودک وارد می شود و برای موفقیت وی بسیار مضر است.

باید در دوره های روزانه والدین به کودکان خود هنر آرام بودن، مطالعه، بازی یا غیره را بیاموزند.

این مسئله بسیار اهمیت دارد که والدین در برابر کودکان خود حالت عصبی و شتابزده نگیرند. فشار عصبی مسری است و متقابلاً آرام و متقاعد بودن. خوش بینی و احساسات گرم نیز قابل انتقال می باشد.

باید غریزه خلاقیت کودکان را تشخیص داد و نباید دائماً آنها را پیش خود نگه داشت. به آنها اجازه دهید تا امکان هرگونه ریخت و پاش، در هم ریختن و سروصدا کردن را داشته باشند و حتی با چکش بر روی چیزی بکوبند.

باید به آنها یاد داد که حواس خود را متمرکز کنند و به شکلی دقیق نگاه کنند. برای داشتن یک دید درست و خوب باید تمرکز فکر خوبی نیز داشت. در اینجا بار دیگر متذکر می شویم که تکان دادن و جا به جا نمودن کودکان، برای انها و همچنین بزرگسالان مفید است. هنگامی که کودک شما عصبی می شود، آیا بهتر نیست که او را در بازوان خود گرفته و کمی تکان دهید؟