بازیافتن تعادل

معمولا میان دوپامین و دیگر انتقال دهنده عصبی که استیل کولین نام دارد تعادلی وجود دارد. استیل کولین در بسیاری از مناطق مغز وجود دارد و در روند طبیعی ضبط و ثبت وقایع و به یاد آوردن آنها نقش ایفا می نماید.

به این دلیل که دوپامین کاهش یافته است، در میزان استیل کولین نسبتا افزایش مشاهده می شود. لذا دو گروه عمده داروهای مورد استفاده در درمان بیماری پارکینسون عبارتند از داروهای دوپامین (لوودوپا و داروهای مشتق از آن یعنی مادوپارو ساینمت) و همچنین داروهای اثرگذار در برقراری مجدد تعادل، آن هم با کاهش استیل کولین یعنی آنتی کولینر ژیک ها (به عنوان نمونه آرتان، دیسیپال و کوژنتین).

نحوه عملکرد درمان دارویی

نمی توان استحاله سلول های عصبی را در بیماری پارکینسون متوقف کرد، اما داروها می توانند تا چندین سال این عوارض را به حداقل ممکن برسانند. این داروها با افزایش سطح دوپامین و غیر فعال کردن برخی استیل کولین ها، مجددا میان دوپامین و استیل کولین تعادل برقرار می کنند.

سلول های عصبی چگونه پیام می فرستند؟

نمودار صفحه 14 نشان می دهد که چگونه یک سلول عصبی و یا نورون در بازال گانگلیا پالس های عصبی را از طریق رشته هایی به نام آکسون به برامدگی سیناپسی می فرستد که به نوبه خود این برامدگی های سیناپسی دوپامین آزاد می کنند. هنگامی که این پیام به گیرنده های سلول عصبی بعدی می رسد، این سلول نیز آن را در امتداد همین مسیر مجددا منتقل می نماید. می توانید تصور کنید که این فرایند در آن واحد توسط میلیون ها نورون انجام یابد و بدین ترتیب شبکه ای از فعالیت ها را تشکیل می دهد.

مشکلات علمی

افراد مبتلا به بیماری پارکینسون با کندی و سختی فعالیت هایشان مواجه هستند و همچنین در انجام اعمال نیمه خودکار همانند بستن بند کفش ها با مشکل مواجه می شوند.