نظریات کنونی در مورد منشا بیماری پارکینسون حاکی از آن است که برخی افراد با زمینه و استعدادی متولد می شوند که آنها را در برابر برخی عوامل (ناشناخته) و محیطی مسموم آسیب پذیر می نماید. دلیل نابودی سلول ها در ماده سیاه رنگ مغز بیماران مبتلا به پارکینسون مشخص نیست. این سلول های مهم دچار 3 نوع تغییر و تحول می شوند:

• شواهد نشان داده اند که آزاد شدن ترکیبات اکسیژن به وسیله سلول ها می تواند عاملی برای آسیب به سلول ها باشد و همچنین کاهش نوعی ماده شیمیایی به نام گلوتاتیون نیز می تواند باعث آسیب به سلول ها شود.

• افزایش میزان آهن.

• کمبود مولفه ای مهم در همه سلول ها (کمپلکس میتو کندری 1) که معمولا واکنش های اکسایشی را کنترل می نماید.

این مساله که کدام یک از این اتفاقات زودتر اتفاق می افتد و باعث بروز تغییرات ثانویه می گردد که نهایتا به مرگ سلول ماده سیاه رنگ می انجامد، هنوز مشخص نیست. در بیمارانی که هنوز علایم بیماری در آنها پدیدار نشده است و در مغز آنان اجسام لوی وجود دارد، در ماده سیاه رنگ آنها می توان از دست رفتن گوتاتیون یا کاهش آن و یا احتمالا کاهش فعالیت کمپلکس 1 را مشاهده نمود. این ناهنجاری های گوناگون جهت ابداع انواع درمان های جدید در آینده، کانون توجه خواهند بود.

گیرنده ها اهمیت بیشتری را دارا می باشند. برخی داروها فعالیت گیرنده ها را متوقف می نمایند و در صورت مصرف طولانی مدت این داروها، آنها مانع از عبور دوپامین در سلول های عصبی و همچنین شبکه آکسون متصل بدان ها می شوند. بدین ترتیب ایمپالس های عصبی که در حرکت عادی از اهمیت بسیاری برخوردارند، کاهش می یابند. این وقایع منشا پارکینسون ناشی از مصرف دارو هستند که در فصل بعد به توضیح آن خواهیم پرداخت.