هنگامی که تحریکات الکتریکی در حال عبور از آکسون سلول عصبی، به گره سیناپسی می رسند، دوپامین ذخیره شده آزاد می شود. این دوپامین از فاصله و یا سیناپس عبور کرده و به گیرنده های سلول عصبی بعدی می رسد و باعث می شود تا ایمپالس در طول سلول دوم نیز جریان پیدا کند.

افزایش سن و وراثت

اگرچه بیماری پارکینسون به وسیله فرایند افزایش سن که به صورت طبیعی در فرد صورت می گیرد و مغز و سایر اندام ها را تحت تاثیر قرار می دهد، به وجود نمی آید اما با افزایش سن، میزان ابتلا به این بیماری نیز بیشتر می شود. در 5 تا 10% از بیماران سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری دیده شده است اما مطالعات انجام شده در مورد افراد دو قلو حاکی از این است که عوامل وراثتی نسبتا بی اهمیت هستند. ممکن است بتوان ثابت کرد که خویشاوندان مبتلا به این بیماری، عامل محیطی و ناشناخته مشترکی در بدن خود داشته اند و یا از لحاظ ژنتیکی بدان حساس بوده اند.

نکات کلیدی

• عامل بیماری پارکینسون ناشناخته است.

• تحقیقات نشان داده است که سلول های حاوی رنگ دانه در لایه های عمقی مغز که دوپامین و سایر مواد شیمیایی مهم را تولید می نمایند، استحاله شده و از بین می روند. این اتفاق نیز به نوبه خود بر عملکرد سایر بخش های مغز، نخاع، عصب ها و ماهیچه های دخیل در حرکت تاثیر می گذارد.

• هنگامی که میزان ماده شیمیایی دوپامین کاهش می یابد، میزان ماده شیمیایی استیل کولین در عوض نسبتا رو به افزایش می نهد.

• هدف از درمان های موجود، افزایش دوپامین و کاهش سطح استیل کولین است.

«مطالعات در مورد دو قلوها»

مطالعات انجام شده در مورد افراد دو قلو حاکی از این است که عوامل وراثتی نقش اندکی در بروز بیماری پارکینسون ایفا می نمایند.