آیا کفش بر شخصیت انسان تاثیر می گذارد؟

دکتر «فرانس ریل» روانکار آلمانی می گوید: کفش پوششی است که روی انسان به مراتب بیشتر از پوشاک ها اعمال نفوذ می کند، کفش ظاهر انسان را تغییر می دهد، رفتار و حرکات انسان را عوض می کند، روی شخصیت اجتماعی انسان موثر واقع می شود و طرز برخوردهای او را رنگ آمیزی می کند. انسان در یک کفش کهنه و مستعمل احساس بیماری، پوچی، حقارت و هیچ بودن می کند، حال آنکه یک کفش شیک و زیبا، اعتماد به نفس را افزایش می دهد و به انسان می قبولاند که برای خودش کسی هست.

صندل : صندل در عرف با پوش ها درست نقطه مقابل چکمه منظور می شود، زیرا به همان نسبتی که چکمه، احساس جنگ و نظامی گری و خشونت و اسلحه را در خاطر زنده می کند، صندل نوید آزادی، آسایش و راحتی می دهد و طوری است که انسان خیال می کند دارد پابرهنه راه می رود. نه تنگ است، نه فشار می دهد و نه صدای ترس آور دارد. به همین دلیل احساس آزادی بخشی است، که فلاسفه قدیم و راهبان دیرها و صومعه ها صندل را بر سایر کفش ها ترجیح می داداند و این بدعت از زمان ارسطو و افلاطون و سقراط به ودیعه گذاشته شد.

از سوی دیگر، صندل اولیم کفشی بود که به مفهوم کفش امروزی ساخته شد و مورد استفاده قرار گرفت. کفش با پاشنه های خیلی بلند برای خانم ها نوعی ابزار شکنجه تلقی می گردد. زیرا باعث خواهد شد تمام فشار و سنگینی بدن بر پنجهج ها تحمیل شود، بخشی از عضله ساق پا به نحوی غیرطبیعی کشیده و بخشی دیگر منقبض و جمع گردد و نتیجتاً بیماری واریس عارض شود. ستون فقرات نیز از نحوه غیر طبیعی قرار گرفتن بدن آسیب می بیند. به یک روایت کفش پاشنه بلند را «تیمور لنگ» مد نظر کرد. برای این روایت، تیمور برای آنکه لنگیدنش محسوس نباشد، همیشه به پاشنه چکمه پی لنگش مقداری چرم اضافی می گذاشت. ظاهراً این کار او کم کم کفش پاشنه بلند را رواج داد.