رنگ کردن مو از گذشته های دور متداول بوده است. یونانیان باستان از صابون های زیر و بی رنگ کننده و حنا برای تغییر رنگ موهای خود استفاده می کردند. چنین اقدامی در میان انان نشانه ی شجاعت و شهامت تلقی می شد. رومیان رنگ های تیره را بیشتر می پسندیدند.

آنها رنگ تیره را با جوشاندن پوست گردو و تره فرنگی به دست می آوردند. اولین ملتی که اساس رنگ آمیزی مو را بوجود آوردند، چینی ها بودند، که سه هزار سال قبل، از برگ و ریشه درختان رنگ درست کردند و موهای خود را با آن به رنگهای دلخواه در آوردند. چینی ها بعد از چند سال، آب معدنی مخصوصی پیدا کردند که مدت دو ماه تمام از این آب معدنی می نوشیدند و بعد از این مدت رنگ موهایشان عوض می شد، بعدها در آسیا، رنگ گیاهی مورد استفاده قرار گرفت که تا امروز هم مصرف می شود که معروفترین رنگ گیاهی، حنا است. رنگهای اکسیداسیون که امروزه رواج کامل دارند، در حدود یک قرن پیش کشف شد. اولین بار در حدود 80 سال پیش (پارافنلین دی آمین) برای رنگ کردن کراتین بکار برده شد که امروزه مصرف کلی دارد. این رنگها قلیایی هستند و وقتی وارد کراتین مو می شوند در مقابل نور و هوا و شستشو از بین نمی روند.

در دنیای مدرن نیز بازار رنگ مو همچنان داغ است. براساس آمار، 75 درصد از زنان آمریکایی از رنگ مو استفاده می کنند. در سال 1950، تنها 7 درصد از زنان این کشور موهای خود را رنگ می کردند که آن هم برای پوشاندن موهای سفید بود. در چند دهه ی پیش، عامه ی مردم از رنگ مو استفاده نمی کردند و زنان با موهای رنگ شده اسباب تمسخر سایرین بودند.

این روزها مردان هم به تبعیت از زنان برای پوشاندن موهای سفید خود از رنگ مو استفاده می کنند. آمارهای به دست آمده در کشور آمریکا در سال 2002 میلادی حاکی از صرف هزینه ای بالغ بر 113 میلیون و 500 هزار دلار برای رنگ مو است و شمار مصرف کنندگان رنگ مو در 5 سال اخیر 50 درصد افزایش یافته است. اما انتخاب نوع رنگ مو و فن استفاده از آن به موضوعی گیج کننده ای بدل شده است.