در رژیم غذایی گیاهی از گیاهان برای تغذیه استفاده می شود که شامل میوه ها، سبزیجات، دانه های گیاهی خشکی شدہ، انواع نخودهای خشکی شده، غلات و آجیل هستند. نوع یکسان و واحدی رژیم گیاهی وجود ندارد. الگوهای گیاه خواری به چند گروه تقسیم می شوند:

رژیم گیاه خواری صرفا (Vegna) که در آن هیچ نوع گوشت و فرآورده های حیوانی (از جمله عسل) مصرف نمی شود.

رژیم گیاه خواری لاکتو که در آن، غذاهای گیاهی به اضافه ی لبنیات، به جز بستنی مصرف می شوند.

رژیم گیاه خواری لاکتو-اوو که متداول ترین و راحت ترین نوع گیاه خواری است و در آن، غذاهای گیاهی به اضافه ی لبنیات و تخم مرغ مصرف می شوند.

رژیم نیمه گیاهی که در آن فقط گوشت قرمز از برنامه ی غذایی حذف می شود.

رژیم شامل منابع گیاهی به اضافه ی ماهی

رژیم میوه خواری که در آن فقط از میوه های تازه و خشک شده، انواع مغزها، عسل و روغن زیتون استفاده می شود.

رژیم ماکروبیوتیک، رژیم گیاهی خواری سرسختانه است و در آن فقط از سبزیجات، غلات و حبوبات استفاده می شود و ممکن است ماهی نیز مورد استفاده قرار گیرد.

رژیم گیاه خواری حاوی انرژی کم است و کمتر از 30% کالری این رژیم از منبع چربی تامین می شود و قسمت اعظم چربی ها را اسیدهای چرب غیر اشباع تشکیل می دهند.

رژیم گیاه خوری موجب کمک به کاهش وزن، کاهش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی، کاهش سکته های مغزی، کاهش ابتلا به سنگ های صفراوی، کاهش ابتلا به سرطان کولون، ریه و پستان، کاهش ابتلا به دیابت نوع II، فشار خون و آرتریت روماتویید و جلوگیری از یبوست می شود.

گیاه خواری معایبی دارد از جمله اینکه ویتامین های B2 ، B6 ، B12 و اسید فولیک و عناصر روی و آهن در منابع حیوانی بیشتر و قابل جذب تر هستند و وجود بازدارنده های جذب در منابع گیاهی، مانند فیتات در غلات کامل، انواع مغزها و دانه ها؛ اگزالات در اسفناج، ریواس، جعفری، بادام زمینی و مغزها و سیترات در مرکبات باعث کاهش جذب این مواد مغذی می شوند. از طرفی، مقدار اسیدهای آمینه ضروری در منابع گیاهی کم است و نیز مصرف زیاد ویتامین C موجب می شود مقدار اضافی آن به اسید اگزالیک تبدیل شود و خطر ابتلا به سنگ های اگزالاته در گیاه خواران افزایش یابد.