در موسسه تحقیقات پاریس دکتر پ. گالان(p galan) و همکارانش 500 زن جوان را به طور داوطلب از نظر تغذیه و اثر آن را روی کم خونی مورد بررسی قرار دادند. در این گروه 77 نفر از آنها دچار کمبود آهن بودند و پس از تست فریتین نشان داده شده که فقط 6 نفر از آنها مبتلا به بیماری کم خونی هستند.

با توجه به نتایج بررسی های فوق موضوع دیگری مورد توجه قرار می گیرد و آن مساله جذب آهن است. گروه دکتر گالان یک حقیقت جالب دیگری را نیز کشف کردند و آن این بود که رژیم غذایی این زن ها از نظر مقدار آهن و جذب آهن چقدر در تست خون آن ها منعکس شده است.

نتیجه این که این آزمایش ها نمی توانند ارتباط بین قدرت مواد غذایی خورده شده از نظر آهن و مقدار جذب آن را نشان دهند. یعنی مقدار کل آهنی که در رژیم غذایی هر زن وجود داشته هیچ رابطه ای با احتمال این که او دچار کمبود آهن بشود و یا نشود نداشته است. به عبارت روشن تر در این پروسه جذب آهن مهم بوده نه مقدار آهنی که خورده شده است.

البته ناگفته نماند که این یافته ها آثار مفید و مهم رژیم غذایی را به کلی کنار نمی گذارد بلکه حقیقتی که از این تحقیقات به دست می آید این است که در مطالعات کم خونی نه فقط باید به مقدار آهنی که خورده می شود توجه شود بلکه به فاکتورهایی که روی جذب آهن توسط بدن نیز اثر می گذارند باید دقت شود. یعنی فقط مقدار آهنی که خورده می شود مهم نیست بلکه قدرت و توانایی جذب آهن مهم تر است. خلاصه این که، تحقیقات نشان می دهد فاکتورهایی که جذب آهن را افزایش می دهند و فاکتورهایی که مانع جذب آهن می شوند از مقدار آهنی که خورده می شود خیلی مهم تر هستند.