گندیدگی و تخمیر دو عامل موثر در تولید اسدهای سمی

آنچه که واقعا اتفاق می افتد دانستنش مهم است. بیشتر پروتئینی که مدت زیادی در معده مانده، می گندد و فاسد می شود و بیشتر کربو هیدرات ها هم تخمیر می شوند. گندیدگی و تخمیر دو عاملی هستند که بدن انسان تحت هیچ شرایطی نمی تواند آنها را تحمل کند. مواد غذایی که چنان تاثیری دارند نمی توانند در ساختمان سالم سلولی شرکت داشته باشند.

غذاهایی که فاسد یا تخمیر شده اند در بدن تولید اسیدهای سمی می کنند. چرا که گندیدگی و تخمیر و ترشیدگی مواد غذایی تولید گاز و نفخ می کند و آن موقع است که ترش می کنید، معده ای اسیدی پیدا می کنید و بالاخره داروها سر و کله شان پیدا می شود، آلکاسلزر و شیر منیزی و غیره و ذالک.

لیست داروها همچنان ادامه دارد. در این مملکت ما مثل آب خوردن آنتی اسید می خوریم. چرا؟ چون بی دلیل و بدون رعایت چیزی فقط غذا می خوریم. وقتی که تمام مواد غذایی همه با هم در معده ریخته می شوند بدن نمی تواند همه آنها را با هم تحمل کند. ما تنها گونه موجودات کره زمینیم که وقتی غذا خوردنمان تمام می شود باید برای بیرون کردنش از بدن، خود را به دارو ببندیم.

فقط گندیدگی، تخمیر و اسید! پس به جز توده ای مواد زاید و فاسد و غذاهایی که بوی گند می دهند چه چیز دیگری در معده باقی می ماند. می دانم که اصلا حرف مطبوعی نیست و من هم اصلا نمی خواهم که خشن و بی ادب باشم ولی می خواهم که عین واقعیت را بیان کنم. این دقیقا همان اتفاقی است که درون دستگاه گوارشی می افتد. غذا مجبور است در معده بماند و هضم نشود و به تدریج فاسد می شود. مواد معدنی که باید در این غذاها موجود باشند دیگر از بین رفته اند.

در تمام مدتی که بدنمان مشغول مصرف میزان قابل توجهی انرژی بوده است این غذاها هم همچنان بی مصرف در معده باقی مانده بودند. سپس غذا به زور وارد روده می شود و حدود 10 متر در مسیر روده طی می کند. تصورش را بکنید! 10 متر، روده مجبور است این غذای فاسد را تحمل کند و به گونه ای بالاخره از پسش برآید. به همین دلیل است که همه بعد از غذا خوردن خسته اند و هیچ نیرویی ندارند. غذا به 8 ساعت وقت نیاز دارد تا از معده و 12 تا 14 ساعت تا از روده خارج شود. در کتاب سیستم بهداشتی جلد دوم دکتر هربرت شلتون عمل دکتر آرتور کازون را شرح می دهد. دکتر کازون چنین گزارش داده است: در سال 1945 او و همکارش عهده دار دو کار عملی بودند که نشان می داد خوردن پروتئین و کربوهیدرات با هم در یک غذا، هضم را به تاخیر می اندازد یا اصلا مانع می شود.

او مرتبا آزمایش های مدفوع مختلفی را کنترل می کرد که میزان هضم در آن ضبط شده بود و بالاخره تجزیه نهایی مدفوع های مختلف پایان گرفت. او گفت: چنین آزمایشاتی همیشه معلوم می کند که هضم پروتئین وقتی با نشاسته مخلوط می شود در معده به تعویق می افتد. منتها میزان و اندازه اش در گونه های مختلف موجودات متفاوت است.

مخصوصا پروتئین و نشاسته ای که با هم قدرت داده شوند. آزمایش اجزاء مدفوع هر دو را یعنی هم دانه های نشاسته هضم نشده و هم تکه ها و الیاف پروتئینی را به خوبی نشان می دهد. در حالی که وقتی جداگانه آنها را می خوریم هر کدام به نتیجه مطلوبی خواهند رسید. اگر غذایمان به خوبی با هم ترکیب شوند کاملا خرد می شوند، جذب می شوند و بدن از آنها به خوبی استفاده می کند و هیچ تکه غذای هضم نشده ای هم در مدفوع دیده نمی شود.