در یک بررسی نشان داده شد که تقریباً 1/3 بیماران به منظور رهایی از انسداد مجرای خروجی مثانه مجبور به انجام عمل پروستان برداری از طریق پیشابراه، روشی که در فصل 3 توصیف کردیم، شدند. اما کاملاً قطعی نیست که رشد سرطان مسئول انسداد بوده است.

آیا انجام این عمل برای بیماران مبتلا به سرطان پروستات بی خطر است ؟

پاسخ این سوال بله اما .... خواهد بود. در پژوهشهایی نشان داده شده است برداشت پروستات از طریق پیشابراه با افزایش انتشار سرطان و کاهش میزان ادامه حیات در بیمارانی که سرطان آنها در هنگام این نوع عمل انتشار یافته است، مرتبط است. محققین دریافتند که آنها می توانند قدری این خطر را با کاهش فشاری که در شستشوی محل جراحی به کار می رود بکاهند. (در طی عمل پروستات برداری از طریق پیشابراه برای اینکه ناحیه جراحی پاک بماند مرتباً با مایع شستشو می شود)

در مقاله جدیدی از کا، نشریه ای که از طرف انجمن سرطان آمریکا برای پزشکان منتشر می شود، دو پزشک این مشکل را مورد بررسی قرار داده و نتیجه گیری کرده اند که پروستات برداری از طریق پیشابراه برای درمان انسداد بیماری ضروری است. پزشک باید توده سرطانی را تحت پرتوتابی قرار دهد تا اندازه آن کوچکتر شده و احتمال انتشار آن در طی عمل جراحی کاهش یابد.

آیا پروستات برداری به آن شیوه عوارض دیگری هم دارد؟

علاوه بر عوارض جانبی گوناگونی که در فصل سوم توضیح دادیم، هنگامی که پای سرطان پروستات به میان می آید اختلالات بالقوه شدیدتری نیز بروز می کند. وقتی که پروستات کاملاً به وسیله سلولهای سرطانی اشغال می شود، پیشابراه پروستاتی مبدل به یک لوله توپر می گردد. در نتیجه 5 درصد بیمارانی که برای رفع انسداد ناشی از سرطان پروستات پیشرفته تحت عمل پروستات برداری از طریق پیشابراه قرار می گیرند اختلالات بی اختیاری ادرار از خود بروز می دهند.

خونریزی شدید در طی عمل پروستات برداری از طریق پیشابراه در این بیماران نسبت به بیماران مبتلا به بزرگی خوش خیم پروستات مشکل بزرگتری ایجاد می کند زیرا مواد خاصی که در بافت سرطانی موجودند خونریزی را تشدید کرده و از انعقاد خون جلوگیری می کنند.