نخستین کرم پوست را فیزیکدانی یونانی، به نام گالن، در قرن دوم میلادی تهیه کرد. او از ترکیب نوعی روغن گیاهی با مقداری آب و موم زنبور عسل ماده ای به دست آورد که به پوست خنکی و لطافت می بخشید. این کرم قرنها مورد استفاده بود و امروزه نیز با اندک تفاوتی ساخته می شود و به مصرف می رسد.

در میان زنان دنیا، زنان رومی در آرایش افراطی بی همتا بوده اند. به گفته «اوید»، رنان رومی شبی نبود که بدون ماسک زیبایی به بستر بروند و برای تهیه آن از آرد جو، تخم مرغ و عسل استفاده می کرده اند، روزها نیز با مواد آرایشی پوستشان را می پوشانیده اند. به این شکل که ابتدا با پودر سفیدی که از گچ تهیه می شد، صورت را سفید می کردند، سپس دور چشمایشان را با نوعی زغال به رنگ سیاه در می آوردند و پس از آن با ریشه نوعی گیاه به گونه ها و لبهایشان رنگ قرمز می زدند. با این ترتیب شوهران رومی هیچگاه چهره واقعی زنهایشان را نمی دیده اند و اگر زمانی شکل طبیعی آنها را می دیدند، نمی توانسته اند بشناسند!

در هند، آرایش و استحمام از اصول دین بود. آنها پس از حمام از عطرهای گیاهی و روغنهای گوناگون برای نرم و روشنتر کردن پوست بدن استفاده می کردند.

هندیها از روغن و دوده خط چشم می ساختند و برای رنگ زدن به دستها، بازوها و پنجه پاهایشان از حنا استفاده می کردند و به کمک خمیری که از پودر حنا با آب می ساختند طرحهای جالبی روی پوست دست و پای خود به وجود می آوردند.

در چین هم استفاده از ماسک شب متداول بود. آنها از آرد برنج و روغنهای مختلف، ماسک می ساختند و روی پوست می گذاشتند. روز بعد ماسک را بسر می داشتند و آرایش می کردند. آرایش با پودر سفید آغاز می شد و سپس لبها و گونه ها به کمک نوعی گیاهی به رنگ قرمز در می آمد. چینیها برای سفید کردن دندانهایشان نیز چاره ای اندیشیده بودند و از صدف دریایی پودری ساخته بودند که دندانها را سفیدتر می کرد.