• آرتروز گردن معمولاً در مردان و زنان بالای 40 سال روی می دهد و با افزایش سن تشدید می یابد و اسپوندیلوز گردنی (cervical spondylosis) هم نامیده می شوند (اسپوندیلوز به معنی تغییرات تباهشی ستون مهره ای و آسیب دیدگی و بی حرکتی و سخت شدگی مفصل است) معمولاً آقایان در سنین پایین تری نسبت به خانم ها مبتلا به آرتروز گردن می شوند.

• در بسیاری از موارد علی رغم وجود علایم آرتروز گردن در رادیوگرافی، درد، سفتی و اسپاسم عضلانی ناشی از این بیماری وجود ندارند.

• در برخی موارد آرتروز گردن ممکن است بر یک یا چند عصب نخاعی خارج شده از مهره های گردن فشار بیاورند و اختلالی به نام رادیکولوپاتی (radiculopathy) به معنی بیماری ریشه های عصبی ایجاد نمایند.خارها (اسپورها) ی استخوانی و سایر بی نظمی های ناشی از آرتروز گردن نیز ممکن است قطرکانال نخاعی مهره را کاهش دهند و به میلوپاتی (ضایعه ی نخاعی) منجر شوند. رادیکولوپاتی و میلوپاتی گردن می توانند باعث معلولیت دایمی بیمار شوند. خوشبختانه حدود 90% بزرگسالان مبتلا به آرتروز گردن، حتی به طور موقت دچار اختلال عملکرد گردن نمی شوند.

• تغییرات اختصاصی ناشی از سن در آرتروز گردن عبارتنداز : خشکی و از دست رفتن قابلیت انعطاف دیسک های مهره ای، برآمده شدن و گاهی بیرون زدگی (فتق) دیسک ها از بین مهره ها و سفت شدگی رباط های متصل کننده ی عضلات به استخوان های گردن.

• نشانه های آرتروز گردن عبارتند از : درد و سفتی گردن، درد شانه، باز و یا قفسه ی سینه، گزگز بازو، دست، ساق یا پا، کرختی و ضعف بازو، دست، ساق یا پا، فقدان هماهنگی، اشکال در راه رفتن، غیر طبیعی بودن رفلکس های تاندونی، کاهش کنترل مثانه یا روده یا احتباس ادرار یا مدفوع.

• نشانه و علایم آرتروز گردن، بدون درمان کاهش می یابند، تثبیت می شوند و یا تشدید پیدا می کنند.

• موارد خفیف آرتروز گردن به استفاده ی موقت از گردن بند طبی در طول روز به منظور محدودسازی حرکت کردن و کاهش تحریک عصبی، مصرف قرص های ضد التهابی غیر استروییدی (مثل اپیوپروفن) برای تسکین درد و التهاب و انجام ورزش های توصیه شده به وسیله فیزیوتراپیست و با هدف تقویت عضلات گردن و کشش گردن و شانه پاسخ می دهند. تمرینات ورزشی ملایم هوازی مانند پیاده روی یا تمرینات هوازی داخل آب نیز موثر هستند.