• شایع ترین علت تغییر شکل و تخریب دیسک مهره ای کمر، وارد آمدن ضربه های خفیف یا شدید، مانند بلند کردن اجسام سنگین هستند. به دنبال ضربه، دیسک های بین مهره ای آب خود را از دست می دهند و خشک می شوند و قادر به جذب ضربه های وارد شده به فضای بین مهره ها نیستند.همان گونه که می دانیم، هر مهره از یک تنه (جسم)، یک قوس مهره ای ، یک زایده ی خاری برای اتصال عضله و جفت هایی از پایه و زایده تشکیل می شود و در وسط، سوراخ مهره ای برای عبور طناب نخاعی قرار دارد و دیسک های بین مهره ای، صفحاتی فیبری، پهن و مسطح هستند که در بین مهره های مجاور یکدیگر قرار می گیرند و در وسط آنها ماده ای ژله مانند موسوم به هسته ی پولپی (nucleus pulposus) وجود دارد که حاوی ماده ای نیمه مایع و قابل ارتجاع و متشکل از رشته های سفید است و با افزایش سن مقداری از قابلیت ارتجاعی خود را از دست می دهد.دیسک های بین مهره ای به شکل بالشتک های بین مهره ها عمل می کنند و گاهی ماده ی نرم داخل آنها بیرون می زند یا پاره می شود و بر عصب فشار وارد می آورد. در بعضی موارد، مایع مزبور به طور ناگهانی دچار فشردگی و بیرون زدگی از غضروف فیبری حلقوی موسوم به آنولوس فیبروزوس (annulus fibrosus) می شود و به فتق دیسک توام با درد شدید می انجامد. از آنجا که خون رسانی به دیسک های بین مهره ای بسیار کم است این دیسک ها نمی توانند خود را ترمیم کنند.

• در انواع علامت دار در آرتروز کمر، گاهی کمر درد مزمن با انتشار به ران ها، باسن یا کشاله ی ران در هنگام راه رفتن و گزگز یا ضعف زانوها وجود دارند. ممکن است همین درد (یا با شدت بیشتر) در زمان نشستن، خم شدن، رخاستن یا چرخیدن هم احساس شود.

• این بیماری می تواند منجر به ضعف ناتوان کننده ی مزمنی شود که تأثیر منفی جدی برنحوه ی زندگی فرد می گذارد.

• معمولاً در موارد شدید بودن درد، درمان های غیر جراحی بی اثر هستند ولی در غالب موارد، فیزیوتراپی، مجموعه ی درمانی شامل کایروپراکتیک و دستکاری (chiropractic manipulative therapy;CMT)، دستکاری استخوانی، داروهای ضد التهاب غیراستروییدی، کایروپراکتیک یا تزریق داخل نخاع موثر واقع می شوند.

• اگر درمان محافظه کارانه، طی 2 تا 3 ماه موثر واقع نشود، درمان جراحی توصیه می شود. چنان چه درد کمر یا ساق پا موجب محدودیت فعالیت های عادی شود. یا در صورت وجود ضعف یا کرختی ساق پاها، اشکال در راه رفتن یا ایستادن، یا بی تأثیر بودن درمان دارویی یا فیزیوتراپی، ممکن است جراحی (غالباً به صورت ادغام مهره ها) ضرورت یابد.