میگرن ها چندین الگوی بالینی دارند:

میگرن های هاله دار

در میگرن کلاسیک یا سنتی، برخی افراد 5 تا 20 دقیقه پیش از شروع سردرد نوعی هشدار عصبی دریافت می کنند. این هشدار، که به آن هاله می گویند، ممکن است شامل: جرقه های رنگین، خطوط زیگ زاگ مانندی با نور خیره کننده، نقاط کوری که آرام آرام وسیع تر می شوند و سرگیجه باشند. ممکن است دچار نوعی احساس کرختی در یک طرف بدن هم بشود. بعضا، نشانه هایی مثل ضعف عضلانی یا کرختی به تدریج فزاینده صورت یا یک دست یا پا، مور مور شدن و بی حسی لب ها یا مشکل تکلم یا نوشتن هم مشاهده می شوند. البته، به ندرت این نشانه ها بر جای می مانند، که علت آن احتمالا یک سکته مغزی است.

میگرن های بدون هاله

یک میگرن معمولی، تدریجا و بدون نشانه هشدار دهنده مشخصی روی می دهد. چند ساعت قبل از بروز حمله سردرد، ممکن است شاد و شنگول، پرانرژی، تشنه، حریص به خوردن شیرینی، خواب آلود، تحریک پذیر (اوقات تلخ)، یا افسرده باشید. از این موارد گاهی به عنوان نشانه های شوم یاد می شود. سردرد معمولا طی چند دقیقه یا کمی بیشتر، به اوج شدت خود می رسد.

دیگر انواع میگرن

انواع کمتر شایع میگرن بدین قرارند:

• میگرن همراه با هاله و فلج. به آن میگرن همی پلژیک خانوادگی هم می گویند. این نوع میگرن باعث فلج شدن یک طرف بدن فرد می شود. دست کم یکی از بستگان نزدیک بیمار هم دارای حملات مشابهی می باشد.

• هاله میگرنی بدون سردرد. این نوع میگرن بیشتر در سالمندان رخ می دهد.

• میگرن سرکش (مقام میگرنی). به میگرنی اطلاق می شود که بیش از 72 ساعت طول می کشد.

• سکته میگرنی. در این حالت یک یا چند نشانه هاله ای به مدت بیش از 21 روز برجا می مانند.