بهداشت روانی عبارت از پیشگیری از بروز بیماریهای روانی و سالم سازی محیط روانی- اجتماعی است تا افراد جامعه بتوانند با برخورداری از تعادل روانی با عوامل محیط خود رابطه و سازگاری صحیح برقرار کرده، به هدفهای اعلای تکامل انسانی برسند.

بهداشت روانی به منظور پیشگیری اولیه، شامل کلیه اقدامات و تدابیری است که از شیوع و بروز بیماریهای روانی جلوگیری کرده، سلامت تمامی افراد جامعه را تأمین می کند و همچنین امری است همگانی که به تمام طبقات و گروهها اعم از پیر و جوان و کودک و بزرگسال مربوط می شود.

فعالیت های اصلی در مورد بهداشت روانی :

اساساً نباید گذاشت بیماری روانی به وجود بیاید و اگر ناراحتی عصبی از فشارهای درونی یا محیطی حادث گردید باید پیشگیری کرد که تبدیل به ناراحتی روانی نشود. آنچه که مسلم است جامعه نمی تواند و نباید موضوع بیماریهای عصبی و روانی را امری شوخی و سرسری تلقی کند. جامعه نیاز به انسانهایی دارد که نه تنها از سلامت جسمانی، بلکه از سلامت روانی نیز بهره مند باشند. از آنجا که منشاء بسیاری از ناراحتیهای روانی و خانواده، مدرسه و اجتماع است و پیشگیری از عوارض بیمار گونه در این سه عامل سهل الوصول تر از دیگر عوامل است، باید در فعالیتهای بهداشت روانی به هر سه عامل فوق توجه لازم مبذول شود و در ارائه چنین خدمت مردمی، مدارس، دانشگاهها، مساجد، بازار، کوچه و خیابان به مراکز آموزش متقابل و کمک اخلاقی ، معنوی و انسانی مبدل گردند و در ارتباط صحیح با مردم قرار گیرند.

در بررسی فعالیتهای بهداشت روانی، مناسبات میان افراد و روابط انسانی حائز اهمیت است. هر فرد واحدی از یک خانواده و هر خانواده واحدی از یک اجتماع است.به علاوه انسان موجودی اجتماعی است، لذا وجود روابط میان افراد جامعه، امری قهری و طبیعی است. هرچه تمدن پیشرفت کند، روابط انسانها پیچیده تر می شود؛ بدین معنا که روابط، غیرحقیقی و سطحی و براساس نیازهای زندگی و نه بر پایه خواست قلبی بنا می گردد. انسان اولیه دارای روابط انسانی بسیار ساده بوده، ولی امروز نه تنها روابط پیچیده است، بلکه پیدایی وسائل ارتباط جمعی و رسانه های گروهی، تلفن و غیره روابط بین انسانها را بیش از پیش نزدیک ساخته است.