بطور کلی برای کودکی که به مدرسه می رود، دو هدف اصلی در نظر گرفته می شود. اول آموزش، که به عهده کادر آموزشی مدارس است و معلمان با استفاده از کتاب و کلاس و دیگر امکانات به آموزش می پردازند. دوم پرورش و هدایت کودک است. با توجه به تعالیم عالیه اسلامی تربیت و پرورش همواره در کنار آموزش، بلکه مقدم بر آن مورد نظر بوده است، لذا لازم است که در آموزش و پرورش به این امر مهم توجه لازم مبذول شود.

مسؤولیت تربیت و پرورش نویاوگان یک مسأله عمومی و اساسی برای خانواده هاست. بدیهی است ایجاد دگرگونی بنیادی در مدارس، برای تأمین بیشتر و بهتر نیازهای تربیتی و پرورشی ضروری به نظر می رسد. در این مهم باید از همکاری و همفکری اولیای کودکان، خود بچه ها و مسؤولان مدارس مشترکاً استفاده شود؛ به این ترتیب که در هر واحد آموزشی باید یک شورا و یا انجمن برای بررسی و برنامه ریزی مسائل تربیتی و فکری دانش آموزان آن مدرسه تشکیل شود. از مهمترین مسائل عاطفی و روانی که دانش آموزان در مدارس با آن مواجه هستند می توان موارد ذیل را نام برد :

اختلالات رفتاری : این اختلالات که به صورت سرپیچی و نافرمانی، قانون شکنی، گستاخی، اختلال در خلق و خوی، تهاجم، تعرض و حمله یا تخریب، شقاوت، بی رحمی، حسادت، دزدی، دروغگویی، فرار، سرگردانی و دیر به خانه آمدن نمایان می شود.

اختلالات خلقی: که بروز آنها به صورت ترس؛ تشویش و اضطراب، کم رویی، حساسیت زیاد، غم زدگی و افسردگی، غیراجتماعی بودن، تحریک پذیری زیاد، گریه، بی حالی و بی توجهی به اطراف، بی علاقگی، وسواس، درونگرایی، تفکر زیاد و یا به عکس تحریک بیش از حد و شادی غیرعادی است.