به دلیل همین نقص، بسیاری اوقات اتفاق می افتد که دو چشم همراه با یکدیگر روی یک جسم منطبق نمی شوند. در اینجا یک آزمایش ساده که به سرعت نشان می دهد که آیا ایرادی در هماهنگی بینایی و همگرایی وجود دارد یا خیر، توضیح می دهیم :

یک جسم کوچک مانند نوک یک مداد را در فاصله یک متری چشم قرار دهید. سپس به آرامی آن را جلو در بیاورید تا به نوک بینی برسد. شخص باید نوک این مداد را نگاه کند. در جریان حرکت دادن مداد، شخص مشاهده کننده دقیقاً در جلوی شخص مورد آزمایش قرار گرفته است و می تواند ببیند که یکی از دو چشم از نقطه نگاه کردن دور می شود. در یک فاصله خاص از بینی (بعضی اوقات نزدیک و گاهی دور) هر دو چشم یک یک نقطه را نگاه می کنند. ولی در فواصل نزدیکتر یا دورتر از این فاصله یکی از دو چشم روی این نقطه ثابت نمی شود.

بسیاری از کسانی که به آنها نزدیک بین یا دوربین می گویند، در واقع افرادی هستند که چشمان آنها در آن واحد روی یک جسم منطبق نمی شود. علت استفاده از عینکها معمولاً استفاده بد از چشمها و منطقه مرکزی شبکیه است(لکه زرد و به ویژه فوویا سانترالیس) یعنی منطقه ای که قاعدتاً حساسترین منطقه است و نسبت به نقاط اطراف آن کمتر به کار گرفته می شود. در نیتجه تصویر جسم دیده شده روی لکه زرد تشکیل نشده بلکه در کنار آن ایجاد می گردد. و حادتر از آن اینکه چیزهایی که در اطراف نقطه دیده شده قرار دارند، می توانند واضحتر و مشخصتر و روشنتر از خود آن نقطه باشند.

یک دید طبیعی فقط در صورتی به وجود می آید که لکه زرد نقش خود را به خوبی ایفا نماید. در غیر این صورت خطر ایجاد یک لکه زرد کاذب وجود دارد که در آن صورت استرابیسم (لوچی) به وجود می آید. تمام تمرینهایی که در ادامه ذکر خواهند شد، برای کسانی که مدتی طولانی از عینک استفاده کرده اند، برای لوچها و کسانی که بدون دیدن فقط نگاه می کنند و نمی توانند روی یک نقطه مشخص از یک جسم نگاه خود را ثابت نمایند سودمند خواهد بود.

هنگامی که یک لکه زرد کاذب تشکیل شود، بهتر است روی این تمرینها تأکید شود :

فراموش نکنید که به ویژه چشمی را که ضعیفتر است با پوشاندن چشم دیگر تمرین دهید.