بینایی ارتباط تنگاتنگی با حافظه و تخیل دارد، و کیفیت آنها بستگی به قدرت دید دارد.

یک شیء آشنا راحت تر تشخیص داده می شود زیرا حافظه و تخیل به کمک ما می آیند. تصویر جسم قبلاً در ذهن ما به وسیله برداشتهای قبلی حک شده و خاطره این برداشتها به علاوه تصویر شکل گرفته در ذهن به ما کمک می کند جسمی را که قبلاً دیده ایم، راحت تر از جسمی که برای اولین بار می بینیم تشخیص دهیم.

ما اکثراً نگاه کردن را بلد نیستیم. نگاه ما روی هیچ جسمی به طور دقیق و واضح متمرکز نمی شود. عمل بینایی بدون تمرین ضعیف می شود. همه ما خصوصاً اگر دیدمان ناقص باشد، باید به تقویت حافظه و تخیل خود اقدام کنیم. دکتر بتس در این مورد می گوید: «تربیت حافظه و تخیل نه تنها تجزیه و تحلیل تصاویر شکبیه را بهبود می بخشد بلکه تصویرها را نیز بهتر می کند»

به مدت یک دقیقه یک سطح روشن و یکنواخت (مانند آسمان آبی) را نگاه کنید. سپس بین چشمها و این سطح یک ورق کاغذ که روی آن یک نقطه سیاه ترسیم شده است قرار دهید. در این حالت شخص احساس می کند که این نقطه را در منظره قبلی که تماشا کرده دیده است.

این تمرین را با جانشین کردن نقطه به وسیله یک حرف و سپس یک کلمه، یک منظره و غیره روی زمینه ای که آن هم پیچیده می شود مانند درخت، خانه یا مناظر طبیعی مشکلتر کنید.

به یک صفحه سیاه به مدت 30 ثانیه ضمن مژه زدن مداوم و منظم نگاه کنید. سپس با چشمان بسته آن را به مدت 10 ثانیه به خاطر آورید. دوباره ان را نگاه کنید، به نظر سیاهتر خواهد آمد.

یک جسم کوچک را نگاه کنید. شکل، حجم و ابعاد آن را به خاطر بسپارید. پس از آن که آنرا به دقت مشاهده کردید چشم خود را ببندید و سعی کنید تا حد امکان مشخصات آنرا به طور کامل به یاد آورید. سپس چشم خود را باز کنید. با تصورهای خودتان مقایسه کنید و مجدداً شیء را مشاهده کنید و چشمهایتان را ببندید و این کار را ادامه دهید. این کار را به مدت 5 دقیقه در روز انجام دهید. ضمناً مژه زدن به صورت طبیعی را فراموش نکنید.