مشخصه بیماری پارکینسون، مجموعه ای از علایم است که سیستم عصبی را درگیر می نماید و مهم ترین آنها عبارتند از:

کندی حرکت • سفتی -دست ها و پاها سنگین و سفت می شوند. • لرزش دست ها و گاهی اوقات پاها در حالت سکون • اختلال در طرز نشستن و حالت بدن-گردن و بالا تنه بیمار حالتی خمیده به خود می گیرد و دست ها به هنگام راه رفتن آزادانه جلو و عقب نمی روند.

این بیماری در اثر تحلیل سلول های رنگ دانه دار عصبی در مغز به وجود می آید و معمولا در دهه های 50 و 60 عمر انسان شروع می شود و می تواند ماه ها و یا سال های متمادی ثابت و بدون پیشرفت باقی بماند، اما عموما پیشرفت می کند. به ندرت پیش می آید که بیماری پارکینسون طول عمر را به میزان چشم گیری کاهش دهد.

در مراحل پیشرفته آن، لرزش و سفتی به دو دست، دو پا و بالا تنه سرایت می کند؛ کلام ناواضح و جویده جویده ادا می شود. دست ها و پاها و همچنین بدن خمیده می شوند و فرد مبتلا به این بیماری صرفا می تواند گام هایی لرزان و کوتاه بردارد و در معرض خطر افتادن نیز قرار دارد.

چه افرادی به این بیماری مبتلا می شوند؟

بیماری پارکینسون می تواند افراد همه طبقات جامعه و از همه نژادها را مبتلا سازد و در سرتاسر جهان نیز دیده می شود. افزایش سن آن را تشدید می نماید که البته افزایش سن دلیل اصلی بروز آن نیست. به طور کلی از هر 1000 نفر یک نفر به این بیماری مبتلا می شود، اما در دهه های 70 و 80 عمر انسان، این نسبت به یک در صد نفر افزایش می یابد.

بسیاری از افراد مسن به نوع خفیف آن مبتلا هستند که می توان به آسانی از آن چشم پوشی نمود. میزان ابتلای زنان و مردان به این بیماری یکسان است و به ندرت این بیماری جنبه توارثی دارد.